Ayvacık Bayan Masör – Masör Ece

Ayvacık Bayan Masör çeyrek kala, kitaplığın yöneticisi, ciddi bir sesle, “Baylarkitaplığımız-kapanmak-üzeredir” diye ağır ağır mevzuÅŸarak ortaya çıkardı. Kitaplarımı bir yana koyduktan sonra, tekrar dışardaki dükkânlarla, ışıklarla, yoldan geçenlerle ve Theâtre Français’in önünde menekÅŸe satan cüce çiçekçiyle karşılaÅŸmak, her seferinde ilk defa görüyormuÅŸum ÅŸeklinde ÅŸaşırtırdı beni. Ağır ağır yürür, kendimi akÅŸamın ve eve dönmenin melankolisine kaptırırdım. Stepha, benden birkaç gün sonrasında Paris’e geldi. Sık sık kitaplığa geliyor; Goethe ve Nietzsche okuyordu. Felfecri okuyan gözleri ve her an yayılıveren gülümsemesiyle, erkekleri alabildiÄŸine çekiyor ve çevresindekiler, onu rahat çalıştırmayacak ölçüde ilgileniyorlardı kendisiyle.

Ayvacık Bayan Masör oturmasıyla, sırtına mantosunu atıp, adam dostlarından birisiyle çene çalmak için dışarı çıkması bir olurdu. Almanca öğrenmeye çalışan öğretmen, Prusyalı öğrenci, Romen hekim, sıraya dizilirlerdi. Yemeklerimizi beraber yerdik. Stepha’nın durumu pek de iyi olmadığı biçimde, bana ya bir pastacıda pasta, veya Bar Poccardi’de kahve ikram ederdi. Saat altı oldu mu, bulvarlarda tur atar, veya çoÄŸunlukla onun odasına gidip çay içerdik. Saint-Sıdpice sokağındaki bir otelde, boncuk mavisi bir odası vardı. Duvarlara Cezanne’ın, Renoir’ın, El Greco’nun röprodüksiyonlanyla, ressam olmaya hevesli bir ispanyol arkadaşının resimlerini sıralamıştı. Onunla olmak bana sevinç veriyordu.

Ayvacık Bayan Masör

Ayvacık Bayan Masör yakasını, ufak ÅŸapkalarını, elbiselerini, kokusunu, cıvıl cıvıl sesini, iÅŸveli hareketlerini beÄŸeniyordum. Öteki arkadaÅŸlarımla, Zaza ile, Jacquesla, Pradelle’le iliÅŸkilerim hep belirli bir ölçülülük içinde sürmüştü. Oysa Stepha, sokakta koluma giriveriyor; beyaz perdede elimi tutuyor; en ufak bir duygulanmada beni öpüveriyordu. Kendisiyle ilgili bir yığın ÅŸey anlatırdı. Nietzsche’den hoÅŸlanıyor; Madam Mabille’e öfkeleniyor ve kendisine âşık olanlarla alay ediyordu. Son aÅŸama güzel öykünmek yapıyordu. MevzuÅŸurken, bir taraftan da taklitler yaparak anlatırdı başından geçenleri. Onun bu hali beni eÄŸlendiriyordu. Stepha, dinsel bir birikimden kurtulmaya çalışıyordu. Lourdes’da günah çıkarmış ve ÅŸaraplı ekmek ayinine katılmıştı. Paris’e döndükten sonra da Bön Marche’den ufak bir incil almış ve Saint-Sulpice’deki kiliselerden birine duaya gitmiÅŸti.

Ama bütün bunlar bir iÅŸe yaramamışa. Tam bir saat kilisenin önünde bir aÅŸağı bir yukarı dolaÅŸmış durmuÅŸ; içeri mi girsin, ters yüzü dönerek odasına mı gitsin bir türlü karar verememiÅŸ. Ellerini arkasına baÄŸlamış, kaÅŸları iyice çatılmış, odasında bir duvardan ötekine gidip gelerek, o anda yaÅŸadığı ruhsal bunalımı öylesine canlı bir anlatımla dile getirdi ki, onu ciddiye alsam mı, almasam mı diye kararsızlığa düştüm. Aslında Stepha’nın taptığı, mukaddes tanıdığı ÅŸeyler düşünce, Sanat ve Deha idi. Çok sıkışırsa, bunların yerine zekâ ve kabiliyetleri de koyabilirdi. Ne vakit “Ayvacıkç bir adama” rastlasa, bir yolunu bulur, onunla tanışır; sonra da adımı “avucunun iAyvacık Yakası” almak için elinden geleni yapardı. Tüm bunların nedenini, içindeki “ölümsüz diÅŸilikle” açıklıyordu. Fikir yönü ağır basan mevzuÅŸmaları ve dostlukları, bu küçücük flörtlere yeÄŸ tutuyordu. Haftada bir, Closerie deÅŸ Lilas’da, Ukraynalı gazeteciler veya Paris’te ne idüğü belirsiz çalışmalar ve araÅŸtırmalarla uÄŸraÅŸanlarla toplanır; saatler saati tartışır dururdu, ispanyol arkadaşını her gün görüyordu. Onu yıllardır tanıyordu. Çocuk Stepha’ya evlenme teklif etmiÅŸti. Ona sık sık Stepha’nın odasında rastlardım. Aslına bakarsan o da aynı otelde kalıyordu. Adı Fernando idi.